Wat is het geheim?

ย In Avifauna sloeg de vonk overโ€ฆ

Afgelopen weekend vierden mijn ouders hun 55-jarig huwelijk. Op de plek waar het ooit begon: een dansavond in Avifauna.

En nu, ruim 55 jaar later, dansen ze nog steeds. Samen met een zaal vol familie en vrienden vierden ze het leven รฉn hun lange samenzijn.

Ik ben trots op ze. Op hoe ze positief blijven, blijven groeien, en steeds opnieuw kiezen voor verbinding.

๐—ช๐—ฎ๐˜ ๐—ต๐—ฒ๐˜ ๐—ด๐—ฒ๐—ต๐—ฒ๐—ถ๐—บ ๐—ถ๐˜€, vroeg ik laatst aan mijn moeder.

Haar antwoord: โ€œBlijven praten en elkaar aandacht geven.โ€

En eigenlijkโ€ฆ geldt dat ook voor je werk. Voor de relatie die je hebt met jezelf, met je talenten, met wat je aandacht geeft en belangrijk vindt.

Veel vrouwen die bij me komen, zijn het een beetje kwijtgeraakt. Ze staan in de overlevingsstand. Draven door. Vergeten om aandacht te geven aan zichzelf en te luisteren naar wat er รฉcht toe doet.

Tot ze beseffen: ๐™ž๐™  ๐™ฏ๐™ž๐™ฉ ๐™ฃ๐™ž๐™š๐™ฉ ๐™ข๐™š๐™š๐™ง ๐™ค๐™ฅ ๐™ข๐™ž๐™Ÿ๐™ฃ ๐™ฅ๐™ก๐™š๐™ .
En zich afvragen:
โ€˜Wat wil ik nu eigenlijk?โ€™
โ€˜Wat kan ik?โ€™
โ€˜Wat voor werk past bij me?โ€™
โ€˜En hoe durf ik die stap te zetten?โ€™

Dan is het tijd om jezelf weer aandacht te geven.
Te gaan praten. Met jezelf. Met anderen. Met mij misschien.

Zodat het weer mag gaan stromen. En je werk misschien zelfsโ€ฆ gaat voelen als een dans die je jarenlang vol kunt houden.

Misschien geen 55 jaar, zoals mijn ouders, maar wรฉl in het ritme dat bij jou past. Hoe lekker zou dat zijn?

Wil jij aan de slag met je talent, geef je dan op voor mijn workshop!

 

ย